ابن ابى نصر گويد :
«ديدم در كتابى كه حضرت امام رضا عليه السّلام [148- 203 ه.ق.] به حضرت ابى جعفر محمّد - يعنى، محمّد بن‏ على‏ الجواد عليه السّلام [195- 220 ه.ق.] نوشته بود كه،
«يا ابا جعفر! به من رسيده كه هرگاه سوار میـشوى، موالى تو را از در كوچك خانه بيرون میـبرند و اين به سبب بخل ايشان است تا آنكه از تو خيرى به كسى نرسد. و سؤال میـكنم من تو را به حقّى كه بر تو دارم كه داخل شدن تو و بيرون رفتن تو نباشد، الّا از در بزرگ. پس، هرگاه سوار شوى، باشد با تو طلا و نقره و هيچ‏كس از تو چيزى سؤال نكند، مگر آنكه بدهى به او چيزى و هركس از اعمام تو هرگاه سؤال كند كه به او بِرّى كنى، كمتر از پنجاه دينار، كه پنجاه مثقال طلا باشد، ندهى و بيشتر از آن را تو دانى. و هركس از عمّه‏ هايت كه سؤال كند به او كمتر از بيست و پنج دينار ندهى و اختيار بيشتر از آن به سوى تو است. و به درستى كه من اراده ندارم به اين امر، به غير از آنكه بلند گرداند خداى تو را. پس، انفاق كن و مترس از جانبِ صاحبِ عرش تنگى را.»